(10) A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie, ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności.
(11) A nie mówię tego z powodu niedostatku, bo nauczyłem się przestawać na tym, co mam.
(12) Umiem się ograniczyć, umiem też żyć w obfitości; wszędzie i we wszystkim jestem wyćwiczony; umiem być nasycony, jak i głód cierpieć, obfitować i znosić niedostatek.
(13) Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie.
(14) Wszakże dobrze uczyniliście, uczestnicząc w mojej udręce.
(15) A wy, Filipianie, wiecie, że na początku zwiastowania ewangelii, gdy wyszedłem z Macedonii, wy byliście jedynym zborem, który był wspólnikiem moim w dawaniu i przyjmowaniu,
(16) bo już do Tesaloniki i raz, i drugi przysłaliście dla mnie zapomogę.
(17) Nie żebym oczekiwał daru, ale oczekuję plonu, który obficie będzie zaliczony na wasze dobro.
(18) Poświadczam zaś, że odebrałem wszystko, nawet więcej niż mi potrzeba; mam wszystkiego pod dostatkiem, otrzymawszy od Epafrodyta wasz dar, przyjemną wonność, ofiarę mile widzianą, w której Bóg ma upodobanie.
(19) A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale, w Chrystusie Jezusie.
(20) Bogu zaś i Ojcu naszemu niechaj będzie chwała na wieki wieków. Amen.