Nauczanie Jezusa
Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność od chrztu przyjętego z rąk Jana Chrzciciela (odbyło się to w miejscu, gdzie trzynaście wieków wcześniej plemiona izraelskie pod wodzą Jozuego przekroczyły Jordan, aby podbijając Kanaan wejść w posiadanie Ziemi Obiecanej). Miał już wtedy ponad 30 lat – był człowiekiem dojrzałym.
Kiedy zaczął głosić nadejście Królestwa Bożego, zgromadziły się wokół Niego tłumy. W przeciwieństwie do rabinów sam powołał swoich uczniów (jak kiedyś Eliasz). Wybrał ich spośród prostych ludzi. Towarzyszyli Mu w codziennej wędrówce ścieżkami Palestyny, słuchali Jego nauk, byli świadkami dokonywanych cudów.
Nauczając, Jezus najczęściej posługiwał się przypowieściami i porównaniami. Dostosowywał formę wypowiedzi do poziomu słuchaczy: używał przykładów z ich życia codziennego, z ich zawodów, nawiązywał do zjawisk przyrody. Wykorzystywał również metody stosowane przez rabinów: podniosłe formuły i paralelizmy, cytował Stary Testament. Jak mówili Jego słuchacze, „nauczał z mocą”. Swoją naukę potwierdzał życiem i znakami. Uzdrawiał chorych i dokonywał cudów. Wszystko to miało służyć przekazaniu ludziom Dobrej Nowiny o miłującym i przebaczającym Bogu.
Jednak szczególną wagę Jezus przywiązywał do formowania apostołów. Wyjaśniał im znaczenie przypowieści, tłumaczył sens wydarzeń, odpowiadał na nurtujące ich pytania, udzielił im władzy nad duchami nieczystymi. Przygotowywał ich w ten sposób do kontynuowania misji po Jego śmierci.
Apostołowie zaczęli rozumieć naukę Jezusa i sens dokonywanych przez Niego znaków dopiero w świetle wydarzeń paschalnych. Starali się nauczać podobnie, jak czynił to wcześniej ich Mistrz. Mówili o Jego życiu, męce, śmierci i zmartwychwstaniu oraz towarzyszących im wydarzeniach, dostosowując przekazywane orędzie do sytuacji słuchaczy. Strzegli czystości nauki, która została im powierzona przez Chrystusa.
W tradycji ustnej posługiwano się dwoma rodzajami materiałów. Pierwszy stanowiły narracje: opowiadano o cudach, których dokonał Jezus, o jego wędrowaniu po Galilei i całej Palestynie, o przeżyciach związanych z obcowaniem z Nim. Druga część materiału to logia, czyli słowa Jezusa: zapamiętywano to, co powiedział, i wiernie cytowano jego nauczanie.
Apostołowie mówili o wydarzeniach, w których sami uczestniczyli, natomiast ich słuchacze mogli poznawać Jezusa już tylko przez wiarę. Dzięki niej, przyjmując chrzest, stawali się członkami wspólnoty Kościoła. Wspólnota ta dzięki obecności Ducha Świętego, nauczaniu apostołów, modlitwie, łamaniu chleba (Eucharystii) i braterskiej jedności doświadczała tej samej rzeczywistości Królestwa, co bezpośredni świadkowie życia Jezusa, wpływając na kształt przekazywanej tradycji.
