CzytelniaPostacie chrześcijaństwa

Kim lub czym jest Lucyfer?

Określenie „Lucyfer” pojawia się w Biblii tylko raz, w słowach proroka Izajasza. Wielu twierdzi, iż odnosi się ono do diabła, który literalnie został usunięty z nieba jako „upadły anioł”, lecz czy właśnie o tym naucza ten tekst? Fragment ten brzmi następująco:

Jakże to spadłeś z niebios, Jaśniejący, (Lucyferze – w niektórych przekładach) Synu Jutrzenki? Jakże runąłeś na ziemię, ty, który podbijałeś narody? [Iz 14.12]

Jaki jest kontekst tego wersu i kto się tu wypowiada? Patrząc na ten rozdział jako całość, widzimy, że prorok wypowiada się przeciw przyszłemu prześladowcy Izraela, imperium babilońskiemu, które najechało królestwo Judy i wzięło Żydów do niewoli około 600 roku przed Chrystusem. Imperium babilońskie wchłonęło w wyniku swej ekspansji wiele innych państw, czyniąc z nich słabe podbite narody. Następnie prorok przepowiada, że nadejdzie dzień, kiedy lud Boży, Żydzi, będą uwolnieni spod panowania tych wrogich sił i króla-tyrana. To król Nabuchodonozor i jego dynastia miały być królem, o którym mówi się w wersie 4 tego rozdziału:

rozpoczniesz tę satyrę na króla babilońskiego i powiesz: O, jakże nadszedł kres ciemięzcy! Jak ustała jego zuchwałość! Połamał Pan laskę złoczyńców i berło panujących, co smagało narody zajadle nieustannymi ciosami, co rządziło ludami z wściekłością, prześladując je bez miłosierdzia. [Iz 14.4-6]

Los miał się odwrócić i król Babilonu miał zostać pozbawiony swej władzy. Tak więc w kontekście, w poetyckiej metaforze zastosowanej przez proroka w wersie 12, Izajasz porównuje króla Babilonu do kogoś, kto został wyniesiony wysoko jak gwiazda na niebie, lecz „runie na ziemię”.

Widzimy z tego biblijnego zapisu, co zostało potwierdzone przez historię, że Cyrus, król Persji, podbił Babilon, a medo-perskie imperium wchłonęło z kolei imperium babilońskie. Baltazar, król babiloński, został zabity i król Medów Dariusz objął we władanie jego królestwo (zob. Dn 5.30-31).

Określenie „Lucyfer” znaczy „gwiazda poranna”. Fragment w księdze Izajasza mówiący o „Lucyferze” jest aluzją do człowieka, który wyniósł sam siebie do statusu dostojnika, osoby równej bogom. Nabuchodonozor, król Babilonu, jest przykładem dumnego despoty, który tak właśnie uczynił (zob. Dn 4.29-30).

Często w Piśmie słowo „niebiosa” używane jest jako symbol oznaczający przywódców narodów. Izajasz zwraca się do przywódców Izraela w ten sposób: Niebiosa, słuchajcie, ziemio, nadstaw uszu.. [Iz 1.2] Izajasz nie zwraca się literalnie do niebios, gdyż dalej prorok kontynuuje: Słuchajcie słowa Pańskiego, wodzowie sodomscy… [Iz 1.10] Tak więc pomysł ukazania króla Babilonu podnoszącego siebie do statusu gwiazdy w niebiosach można uznać po prostu jako metaforę przesadnego samouwielbienia potężnego władcy, który jak drzewo „runął” ze swej dumnej i wysokiej pozycji.

Justin Giles

Artykuł pochodzi ze strony https://adelfos.nazwa.pl/wordpress/