Księga ta – wspaniały dramatyczny poemat – podejmuje odwieczny problem cierpienia. Opowiada o dobrym człowieku, Hiobie, który mimo iż stracił cały dorobek życia, to jednak zachował wiarę w Boga.
Treść
Prolog: Szatan uzyskuje zgodę na sprawdzenie Hioba i dotyka go serią nieszczęść 1-2
Część 1 : Rozmowa Hioba z trzema przyjaciófmi 3-31
- Hiob uskarża się na Boga 3
- Przyjaciele Hioba stwierdzają, że musiał on zasłużyć sobie na te nieszczęścia, ale Hiob temu zaprzecza; zadaje pytania Bogu 4-14
- Hiob i jego przyjaciele sprzeczają się, czy złym ludziom dobrze się powodzi 15-21
- Przyjaciele powtarzają swoje przekonanie, ale Hiob deklaruje swą niewinność przed Bogiem 22-31
Część 2: Stojący dotychczas z boku Elihu przedstawia fafszywy obraz odległego Boga 32-37
Część 3: Bóg odkrywa swą wielkość przed Hiobem 38,1-42,6
- Moc Boża widoczna w stworzeniu 38-41
- Hiob korzy się przed Bogiem 42,1-6
Epilog: Bóg blogosławi Hiobowi 42,716 (prolog i epilog są jedynymi niepoetyckimi częściami tej księgi).
Czas spisania
Powstała w czasach powygnaniowych, prawdopodobnie około II w. przed Chr. Spisana jest przez nieznanego żydowskiego autora.
Sławne fragmenty
- Hymn pochwalny mądrości 28
- Ufność Hioba w dobroć Boga (19,25): „Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje…”
Przesłanie
Historia Hioba przywołuje drażliwy problem. Jeśli Bóg jest sprawiedliwy, dlaczego dobrzy ludzie cierpią? Hiob jest przekonany, że nie cierpi za żaden grzech, ale nie może znaleźć Boga, by Go o to spytać. Wtedy Bóg ukazuje mu się i Hiob jest usatysfakcjonowany – nie za sprawą argumentów, ale przez sam fakt spotkania Boga w całej Jego potędze i mądrości.
