Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza … ani równy mocą ręki i całą wielką grozą, jaką wywołał Mojżesz na oczach całego Izraela. [Pwt 34.12]
Powyższe słowa Pisma Świętego mówią o proroku i przywódcy ludu,
którego wielkim przodkiem był Abraham i który wywierał inspirujący wpływ
na naród żydowski przez przeważający okres jego dziejów. Blisko 1 500
lat po jego śmierci przywódcy religijni byli bezkompromisowi w swoich
przekonaniach, stwierdzając: my jesteśmy uczniami Mojżesza.
My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. [J 9.28-29]
NARODZINY I PIERWSZY OKRES ŻYCIA
Mojżesz przyszedł na świat w krytycznym momencie. Zaalarmowany o gwałtownym wzroście liczby narodzin w rodzinach Izraelitów żyjących w Egipcie i przewidując możliwą groźbę powstania w swoim królestwie [Wj 9; 10], faraon zarządził uciążliwe prace i wydał szczególnie przerażający edykt: Wszystkich nowo narodzonych chłopców Hebrajczyków należy wyrzucić do rzeki, a dziewczynki pozostawić przy życiu. [Wj 1.22]
Rodzice Mojżesza mieli już dwoje dzieci, córkę Miriam, która liczyła sobie około dwunastu lat, oraz trzyletniego syna, Arona. Kiedy urodził się Mojżesz, jego rodzice podjęli ogromne ryzyko, ukrywając go przed innymi, gdyż jego matka dostrzegła coś szczególnego w swym nowonarodzonym synu. Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo (Boga – w org. gr.). [Rz 10.17] Daje się jasno do zrozumienia, że Bóg Izraela skontaktował się z Jokebed, matką Mojżesza: Przez wiarę Mojżesz był ukrywany przez swoich rodziców w ciągu trzech miesięcy po swoim narodzeniu, ponieważ widzieli, że powabne jest dzieciątko, a nie przerazili się nakazem króla. [Hbr 11.23]
Jokebed i Amram wierzyli w to, co im objawił Bóg. Ich nowonarodzony syn miał do spełnienia pewną misję. Kiedy miał trzy miesiące, jego matka musiała przyznać, iż nie jest w stanie dłużej ukrywać swego syna. Obmyśliła śmiały plan. Zbudowawszy skrzynkę z papirusu i pokrywszy ją na zewnątrz żywicą i smołą, Jokebed umieściła swe niemowlę wewnątrz i ukryła malutką skrzynkę wśród trzcin blisko brzegu rzeki, gdzie zawsze brała kąpiel córka faraona. Miriam została pouczona przez matkę, by obserwowała wszystko z pewnego oddalenia i natychmiast powiadomiła ją, co się stanie z jej małym synkiem.
NA DWORZE FARAONA
Egipska księżniczka oraz damy jej dworu szybko spostrzegły w trzcinie skrzynkę. Kiedy księżniczka usłyszała płacz trzymiesięcznego dziecka, ulitowała się nad nim mówiąc: Jest on spośród dzieci Hebrajczyków. [Wj 2.10] Księżniczka nie pochwalała bezlitosnej ojcowskiej polityki zabijania dzieci. Miriam wyszła z ukrycia i zaoferowała się, że znajdzie hebrajską mamkę, by wykarmiła dziecko, i księżniczka natychmiast się na to zgodziła. Została wezwana Jokebed, matka dziecka, i księżniczka rozkazała jej, by zabrała dziecko i je wykarmiła. Kiedy dziecko mogło zostać odłączone od karmicielki, córka faraona zaadoptowała je jako swego syna. Nadała mu imię Mojżesz, ponieważ, jak powiedziała: wydobyłam go z wody. [Wj 2.10] Od tej chwili Mojżesz stał się księciem i następcą tronu w Egipcie.
Przez pierwsze czterdzieści lat jego życia Mojżesza wykształcono we wszystkich naukach egipskich, i potężny był w słowie i czynie. [Dz 7.22] Mojżesz otrzymał również odpowiednią naukę od swej matki i w pierwszych, kształtujących człowieka, latach swego życia dowiedział się, iż jego przeznaczeniem nie jest królewski dwór egipski. On i jego bracia Hebrajczycy byli dziećmi przymierza, które Bóg Izraela zawarł z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Mojżeszowi były zapewne znane słowa Boga, w których zapewnił Jakuba:
Jam jest Bóg,… Idź bez obawy do Egiptu, gdyż uczynię cię tam wielkim narodem.
i Ja stamtąd cię wyprowadzę. [Rdz 46.3-4]
NOWE ŻYCIE – MOJŻESZ WYGNAŃCEM
Mając czterdzieści lat, Mojżesz podjął ważną decyzję; odrzucił swój statut następcy tronu [Dz 7.23; Hbr 11.24] Opuścił dwór królewski i odwiedził swych braci Izraelczyków, pracujących pod nadzorem Egipcjan. Nadeszła chwila, gdy Mojżesz miał odegrać rolę przeznaczoną mu przez Boga, gdyż sądził, że bracia jego zrozumieją, iż Bóg przez jego ręce daje im wybawienie, lecz oni nie zrozumieli.[Dz 7.25] Wzgardziwszy życiem uprzywilejowanego, adaptowanego syna księżniczki, Mojżesz zdecydował się dzielić ciężkie warunki życia swych braci, by przygotować ich do powstania przeciwko ich gnębicielom i by wyruszyć jako zjednoczony naród do ziemi obiecanej im w przymierzu. [Hbr 11.25]
Mojżesz szybko stał się świadkiem brutalności Egipcjan. Jeden z jego braci, Hebrajczyk, został pobity przez Egipcjanina. Mojżesz zainterweniował i upewniwszy się, że nikogo nie było w pobliżu, pomścił swego poniżonego brata, mordując Egipcjanina, a następnie grzebiąc jego ciało w piasku. Mojżesz wierzył, że jego akt zemsty za ucisk pokaże jego braciom, iż przyszedł on uwolnić ich z niewoli, lecz oni nie zrozumieli.[Rdz 7.25]
Faraon najpewniej dowiedział się o decyzji Mojżesza odwrócenia się od egipskiego dworu. Wyczuwał w tym zachowaniu motywy polityczne. Rozkazał, by Mojżesza aresztowano i osądzono za zdradę, ale Mojżesz uciekł z Egiptu, podróżując na wschód, przez pustynię Paran, aż doszedł do Madian znajdującego się na wschodnim wybrzeżu Morza Czerwonego; była to podróż licząca około trzysta dwadzieścia kilometrów.
Mojżesz musiał się zastanawiać, dlaczego został odrzucony przez swój naród i przez czterdzieści lat żył daleko od swych braci Hebrajczyków. Jego wiara i przekonanie o swej roli, z Bożego nakazu, wybawiciela ludu przymierza zaczęły gasnąć. Księga Wyjścia nie wyjawia nam nic na temat pobytu Mojżesza w kraju Madian, aż do chwili zawarcia przez niego małżeństwa z Seforą, córką Jetry, Madianitką, i narodzin jego dwóch synów. W owym czasie liczył sobie znacznie ponad siedemdziesiąt lat. Pracował jako pasterz trzód swego teścia.
ODWIEDZINY ANIOŁÓW
Na górze Horeb, w czasie doglądania stada na pastwiskach tuż nad zachodnim wybrzeżem Morza Czerwonego, Mojżesz ujrzał anioła Boga, który ukazał mu się w płomieniu ognia. Mojżesz nie był przygotowany ani mentalnie, ani duchowo na to, co usłyszał: Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu. [Wj 3.10] Ale Mojżesz nie mógł zapomnieć, że zarówno jego naród, jak i Egipcjanie nim wzgardzili.
Anioł próbował go zapewniać: Ja będę z tobą. [Wj 3.10] Mojżesz pozostawał nieprzekonany. Domagał się objaśnienia mu znaczenia imienia Jahwe, Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, żeby mógł przekonać Izraelczyków o swym pełnomocnictwie do uwolnienia ich z niewoli. Anioł odpowiedział: JESTEM, KTÓRY JESTEM. Chociaż patriarchowie wzywali imienia Jahwe, nie było im znane jego znaczenie. Teraz, po raz pierwszy, Izrael miał pojąć swą wyjątkową rolę narodu, który był dowodem istnienia Boga.
Imię Jahwe oznacza – Stanę się, czym zechcę lub bardziej precyzyjnie – Stanę się, czymkolwiek mógłbym się stać. (Rotheram, J.B. The Emphasised Bible (1902) p.26) To niezwykłe objawienie Mojżeszowi imienia Boga Izraela, Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, ukazało mu w pełni plan Wszechmogącego, iż Bóg objawi Siebie poprzez swój lud wybrany.
Mojżesz w dalszym ciągu walczył z Panem – A jeśli nie uwierzą i nie usłuchają słów moich, mówiąc, że Pan nie ukazał mi się wcale? [Wj 4.1] Anioł Boży odrzucił jego sprzeciw – Ja będę przy ustach twoich i pouczę cię, co masz mówić. Mojżesz nie prosił z pokorą, nie była to potulność ani też niechęć, by uwierzyć w swe spore zdolności. Był to bunt i Pan w gniewie przystał na życzenie Mojżesza, by jego starszy brat, Aron, przedstawił faraonowi sprawę uwolnienia Izraela z okowów niewoli. Z tym zapewnieniem Mojżesz z niechęcią uzgodnił ze swym teściem swój powrót do Egiptu.
POWRÓT DO EGIPTU
Mojżesz wziął swą żonę i dwóch małych synów, posadził ich na osiołku, by wyruszyć w długą podróż przez dziką krainę Paran z powrotem do Egiptu. Lecz Mojżesz był w złym nastroju. Odrzucony przez swój lud, nie chciał mieć z nim więcej do czynienia. Nie obrzezał swojego młodszego syna, toteż, gdy zatrzymał się na nocleg, Pan spotkał Mojżesza i chciał go zabić. Jego żona Sefora była wściekła. Wziąwszy ostry kamień, obrzezała swego młodszego syna, choć najwidoczniej niezbyt jej się podobał taki zwyczaj.
Był to punkt zwrotny w życiu Mojżesza. Przekonał się dobitnie, co Pan objawił jego rodzicom podczas jego narodzin osiemdziesiąt lat wcześniej, że będzie on narzędziem Bożej woli. Dając swemu młodszemu synowi imię Eliezer [Wj 18.4] – które znaczy mój Bóg jest mi pomocą – poczuł, że budzi się w nim to duchowe i mentalne pragnienie, które było mu bodźcem do działania czterdzieści lat wcześniej.
PODRÓŻ DO ZIEMI OBIECANEJ
Zgodnie z obietnicą Boga, Aron wypowiadał wszystkie słowa, które Pan szczegółowo przekazał Mojżeszowi. Mojżesz, przy boku swego starszego brata, stał przed obliczem faraona i był naocznym świadkiem przerażającej mocy Wszechmocnego Boga Izraela. Szybko powróciła mu mentalna i duchowa energia, by stać się natchnionym przywódcą ludu wybranego przez Boga. Podczas wszystkich plag, które dotknęły Egipcjan, Bóg mówił do Mojżesza i Arona, prawie jak do równych sobie, ale po ostatniej pladze to Mojżesz objął zdecydowane przywództwo i stał się wybawicielem i prorokiem dla Izraela.
To Mojżesz wskazywał drogę po spektakularnym przekroczeniu Morza Czerwonego i na pustynnych terenach Półwyspu Synajskiego. Pomimo widocznych przejawów straszliwej mocy Boga, Izraelici nadal z niechęcią myśleli o tym, by w pełni zaufać przywództwu Mojżesza. Na brzegach Morza Czerwonego Mojżesz musiał radzić sobie z falą niezadowolenia. Nastrój ten doprowadził do incydentu ze złotym cielcem, buntu pod przywództwem Koraha i do całkowicie niesprawiedliwej krytyki skierowanej przeciw niemu przez jego starszą siostrę i brata. Jednak Mojżesz cierpliwie poradził sobie z tymi wrogimi pogróżkami odnośnie swej władzy i prosi o poradę Pana.
O zaletach Mojżesza jako przywódcy świadczy nie tylko sposób, w jaki kierował on ludźmi, ale także zwycięskie kampanie wojskowe, w wyniku których pokonani zostali dwaj potężni królowie, Sichon i Og. Jego zdolności przywódcze były oczywiste, lecz to na jego cechy jako proroka kładzie szczególny nacisk zarówno Stary, jak i Nowy Testament. Bóg powiedział odnośnie Mojżesza: Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. [Lb 12.7-8]
MOJŻESZ PRAWODAWCA
Lud miał nakazane, by z całego serca powierzyć się, danemu Mojżeszowi w okresie czterdziestu dni na górze Synaj, Prawu, systemowi nakazanych przez Boga praw, które miały mieć dalekosiężne znaczenie. Jezus, nauczając w świątyni jerozolimskiej, przypomniał swym braciom Żydom – Czyż Mojżesz nie dał wam Prawa? [J 7.19]
To Mojżesz był tym człowiekiem, który nadzorował budowę tabernakulum, jego poświęcenie i wyświęcenie Arona i jego synów na kapłanów. Po jego ukończeniu i wzniesieniu, pierwszego dnia pierwszego miesiąca drugiego roku po uwolnieniu narodu z Egiptu, Mojżesz nakazał Izraelitom, by obchodzili święto Paschy czternastego dnia pierwszego miesiąca jako pamiątkę wyzwolenia z niewoli.
ZIEMIA OBIECANA
Pierwszego dnia drugiego miesiąca Bóg nakazał Mojżeszowi, w ramach przygotowań do podbicia ziemi Kanaan, ziemi przyrzeczonej przez Boga Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, by policzył wszystkich mężczyzn mających powyżej dwudziestu lat, którzy byli zdolni do służby wojskowej. Misja Mojżesza z nakazu Boga zbliżała się do punktu kulminacyjnego, wprowadzenia Izraela, ludu przymierza, do ziemi obiecanej.
Jednakże pobratymcy Mojżesza ponownie zakwestionowali jego przywództwo. Dwunastu mężczyzn, po jednym z każdego pokolenia, zostało wybranych, by zbadać cały kraj. Po czterdziestu dniach dziesięciu z nich przyniosło przygnębiające sprawozdanie o tym, co tam ujrzeli. Zdemoralizowani Izraelici zostali pobudzeni do gniewu i Mojżesz stanął w obliczu jawnego buntu. Nie dali oni wiary przychylnej relacji Jozuego i Kaleba. Bóg zagroził im zarazą i odrzuceniem za ich naganny brak wiary, Izraelici zostali ocaleni wyłącznie dzięki obronie ich przez Mojżesza, ale lud został skazany na pozostanie na półwyspie Synaj przez dalszych trzydzieści osiem lat, aż nie umrze każdy mężczyzna mający ponad dwadzieścia lat [Pwt 2.14]. Mojżesz przekazał te słowa wszystkim Izraelitom. A lud bardzo się zasmucił. [Lb 14.39]
Pierwszego dnia jedenastego miesiąca, przy końcu owych czterdziestu lat po ucieczce z Egiptu, Mojżesz rozpoczął mowę pożegnalną do swego ludu. Mając sto dwadzieścia lat, szczegółowo powtórzył przed całym Izraelem Prawo, które zostało spisane i złożone w Arce świadectwa. Przywiódłszy powtórnie naród do granic ziemi obiecanej, on sam nie miał wejść do niej z powodu swego impulsywnego zachowania. Psalm 106, poetycka relacja o buncie Izraela i miłosierdziu Boga, zwięźle odnotowuje, że rozgoryczyli jego ducha i nierozważnie powiedział swymi wargami. [Ps 106.33] Porywczość Mojżesza pozbawiła go spełnienia jego ostatniego pragnienia: wy (Mojżesz i Aron) nie wprowadzicie tego ludu do kraju, który im daję. [Lb 20.12]
OSTATNIE SŁOWA MOJŻESZA
Ostatnie słowa Mojżesza skierowane do swego ludu, gdy był gotowy do wspinaczki z równin Moabu na szczyt góry Nebo, skąd Pan ukazał mu cały kraj, który przysiągł dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi i ich nasieniu, były następujące: Izraelu, tyś szczęśliwy, któż tobie podobny? Narodzie, zbawiony przez Pana, Obrońca twój tobie pomaga, błogosławi zwycięski twój miecz. [Pwt 33.29]
Ten niezwykły człowiek, natchniony przez Boga autor pierwszych pięciu ksiąg Starego Testamentu, zmarł licząc sobie sto dwadzieścia lat – a wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły. [Pwt 34.7] Umarł w wierze, ujrzawszy wprzódy ziemię obiecaną, będąc zupełnie pewnym, że zobaczy chwałę obiecanego Mesjasza, tę chwałę, która przelotnie została ukazana w widzeniu przemienienia się Jezusa na górze, gdzie widziano również Mojżesza i Eliasza, którzy z nim rozmawiali. Mojżesz był naprawdę człowiekiem pełnym wiary, cierpliwości i pobożności.
I Mojżesz wprawdzie był wierny w całym domu Jego, ale jako sługa… Chrystus zaś, jako Syn, był nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy. [Hbr 3.5-6] Gorliwość, jaką okazał Mojżesz poprzez swe zaangażowanie jako przywódca ludu Boga, pozostaje przykładem dla wszystkich, by trzymać się słów wiary płynących z mądrej nauki.
Norman Mitchell
Artykuł pochodzi ze strony https://adelfos.nazwa.pl/wordpress/
