„W domu Ojca mego wiele jest mieszkań, gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (J.14;2 – 3)
Problem:
Uważa się, że Jezus Chrystus, gdy powróci na ziemię zabierze z niej swych wiernych wyznawców do nieba.
Wyjaśnienie:
Co miał na myśli Jezus mówiąc: „W domu Ojca mego wiele jest mieszkań” ? Czy faktycznie chodziło mu o mieszkania dla wiernych w niebie, dokąd mieliby być zabrani? Rozpatrzmy tę wypowiedź w kontekście Psalmów – niejednokrotnie cytowanych przez Chrystusa i apostołów.
Dawid w następujący sposób zwraca się do Boga: „Panie ! Kto przebywać będzie w namiocie twoim? Kto zamieszka na Twej górze świętej? Ten, kto żyje nienagannie i pełni to, co prawe” (Ps.15;1-2), „Dobroć i łaska towarzyszyć mi będą przez wszystkie dni życia mego. I zamieszkam w domu Pana przez długie dni” (Ps.23;6), „Chciałbym mieszkać w namiocie Twoim (tj. Boga) wiecznie” (Ps.61;5), „Błogosławiony ten, którego Ty wybierasz i dopuszczasz, by mieszkał w sieniach Twoich” (Ps.65;5 patrz: Ps.84;5). W tych tekstach jest mowa o „zamieszkaniu w domu Pana”, na Jego „świętej górze”. Nie ma więc podstaw, by twierdzić, że Dawid miał nadzieję zamieszkać z Bogiem w niebie.
Nazwa „dom Pana” odnosi się do świątyni zbudowanej na „świętej górze” Syjon i znajdującego się w niej przybytku Jahwe („namiotu” Ps.15;1). To właśnie w nim objawiała się chwała Boga. Izraelici w świątyni zanosili swe modlitwy do Boga i składali ofiary. Salomon podczas uroczystości poświęcenia świątyni prosił Boga: „Niech Twoje oczy będą otwarte nad tym domem nocą i dniem, nad tym miejscem, o którym powiedziałeś: Tam będzie imię moje, abyś wysłuchał modlitwy, jaką twój sługa będzie zanosić na tym miejscu” (1Król.8;29). Dawid pragnął „zamieszkać w domu Pana”, to znaczy doświadczyć Jego obecności, chwały i odpuszczenia win. Nie zamierzał on dosłownie zamieszkać w świątyni, ani też sprawować w niej służby (nie pochodził z plemienia Lewiego – por. Mat.1;2-6).
Słowa Jezusa: „W domu Ojca mego jest wiele mieszkań” mają to samo znaczenie. Chrystus wypowiada je w kontekście zbliżającej się śmierci, zmartwychwstania i uwielbienia przez Boga (por. J.13;31-33). Zabrany do nieba Jezus jest kapłanem – pośrednikiem, przez którego wierzący mogą zwracać się do Boga i prosić Go o przebaczenie swych grzechów. „Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga” (Hbr.9;24). Tak więc Zbawiciel „przygotowuje miejsce” tym, którzy mają dostąpić zbawienia i razem z Nim mieć współudział w chwale Królestwa Bożego. Jezus powiedział: „przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli” (J.14;3). Nie obiecywał On, że zabierze wiernych do nieba. W tym miejscu należy odpowiedzieć na pytanie: jaki będzie cel powtórnego przyjścia Chrystusa na ziemię? Czy przyjdzie On po to, by zabrać sprawiedliwych do nieba, czy też by ustanowić zapowiadane przez proroków Starego Testamentu Królestwo Boże na ziemi?
Odpowiedź można ująć w następujących punktach:
- Zapowiedź ustanowienia Królestwa Boga na ziemi sięga czasów Abrahama, Izaaka, Jakuba i Dawida, z którymi Jahwe zawarł swoje przymierze (czytaj:1Moj.12;1-3, Gal.3;8, 1Moj.26;2-4, 1Moj.28;13-14, 2Sam.23;1,3-5).
- Obiecanym władcą tego wiecznego Królestwa jest potomek Dawida – Jezus Chrystus. Zasiądzie On na tronie Dawida przywróconym po powtórnym przyjściu Jezusa na ziemię (czytaj: 2Sam.7;12-14, Ps.132;11, 2Sam.23;1,3-5, Dz.Ap.2;39, Łk.1;31-33, Mk.15;2, Mt.19;28, Iz.9;6, Jer.33;15, Zach.6;12-13).
- Obietnice dane patriarchom zostaną wypełnione w Królestwie rządzonym przez Chrystusa [tj. w Królestwie Bożym ustanowionym na ziemi] (czytaj: Iz.11;9, Iz.2;4, Ps.72;17, Iz.32;1-4, Jer.3;17, Zach.9;10, Iz.33;5-6, Ps.67;4-5, Ez.36;34-36, Iz.62;4, Iz.51;3, Iz.60;15, Mat.8;11, Łk.13;28-29).
- Jezus Chrystus powróci z nieba w sposób dla każdego widoczny i zamieszka na ziemi po raz drugi, by wypełnić wszystkie wspomniane wyżej obietnice Jego Ojca (czytaj: Dz.Ap.1;9, Łk.9;26, Mat.24;27, 2Tym.4;1, Mat.16;27, Dz.Ap.3;20-21, Hbr.9;28, 1Tes.4;16, 1P.1;13, Fil.3;20, 1Kor.1;7, 1J.2;28, Dan.7;14, 1Kor.15;24-28).
- Nagrodą obiecaną dla tych, których Jezus uzna za sprawiedliwych w dniu swego przyjścia, będzie ich współudział w chwale, dostojeństwie i mocy Królestwa (czytaj: Mat.5;5, Ps.37;11, Łk.12;32,35-36, Łk.22;29-30, 2Tym.4;1,8, Łk.13.28-29, 2Tym.2;12, Obj.5;10, Dan.7;18,27, Obj.2;26-27, Obj.3;21).
- Królestwo Boże to dziedzictwo, do objęcia którego wzywa ludzi ewangelia – a zatem nie jest to „królestwo ponad obłokami”, które upowszechnia tradycyjna dogmatyka kościelna (czytaj: 1Tes.2;12, Łk.12;32, Jak.2;5, Mat.25;34, 2P.1;11, Łk.13;29, J.3;5, 1Kor.15;50, 1Kor.6;9).
W tym kontekście stają się zrozumiałe słowa Jezusa: „wezmę was do siebie”. Odnoszą się one do zgromadzenia wiernych w czasie powtórnego przyjścia Chrystusa, by mogli oni mieć współudział w Jego królowaniu i chwale. O tej wyczekiwanej chwili powrotu naszego Zbawiciela pisze apostoł Paweł: „Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba, wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana, i tak zawsze będziemy z Panem” (1Tes.4;16-17). O tym zgromadzeniu wspominają także inne fragmenty Biblii np.: Ps.50;5, Mat.24;31, Mar.13;26-27, Łk.17;34-36 (por. Dz.Ap.8;39, 1Król.18;12), jednak żaden z nich nie mówi o zabraniu wiernych do nieba.
Artykuł pochodzi ze strony https://adelfos.nazwa.pl/wordpress/
