[Następny rozdział | Poprzedni rozdział | Spis treści]
"Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa". (Heb.10.19)
Wśród najsłynniejszych powiedzeń Ojców Kościoła najlepiej znane jest zdanie św. Augustyna: "Ukształtowałeś nas dla siebie i nasze serca nie zaznają spokoju, dopóki nie znajdą odpocznienia w Tobie".
Ten wielki, święty człowiek w paru słowach przedstawia pochodzenie i wewnętrzną historię ludzkości. Bóg uczynił nas dla Siebie Samego, jest to jedyne wyjaśnienie zadowalające człowieka myślącego, niezależnie od tego, co mu jego natura podpowie. Jeśli błędna nauka i fałszywe rozumowanie doprowadza człowieka do wyciągnięcia innego wniosku, wówczas żaden chrześcijanin nie może wiele dla niego zrobić. Dla takiego człowieka nie mam żadnego poselstwa. Mój apel skierowany jest do tych, których mądrość Boża czegoś już nauczyła. Mówię do spragnionych serc, pobudzonych dotknięciem Boga, a tacy nie potrzebują rozumowego dowodu. Ich niezaspokojone serca dostarczą im każdego potrzebnego dowodu.
Bóg stworzył nas dla Siebie. "Mały Katechizm" uznany przez anglikańskich księży w Westminsterze, stawia bardzo stare pytania: co? i dlaczego? I daje na nie odpowiedź jednozdaniową, którą trudno jest przypisać jakiemuś nieinspirowanemu dziełu.
"Pytanie: Jaki jest główny cel człowieka? Odpowiedź: Głównym celem człowieka jest uwielbianie Boga i wieczne radowanie się Nim". Zgadza się z tym dwudziestu czterech starców, którzy upadają na twarz uwielbiając Tego, który żyje na wieki wieków, mówiąc: "Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli zaistniało i zostało stworzone". /Ob.4.17/
Bóg stworzył nas dla Swojej chwały i tak nas ukształtował, że tak jak On, również i my możemy doznawać radości z boskiej wspólnoty, w której następuje miłe i tajemne zlewanie się pokrewnych sobie osobowości. Bóg przeznaczył nas do tego, abyśmy oglądali Go i żyli z Nim, i abyśmy czerpali życie z Jego uśmiechu. Lecz ponosimy winę za ten "podły bunt", o którym Milton mówi w swym opisie buntu szatana i jego aniołów. Zerwaliśmy więzy z Bogiem. Przestaliśmy być Mu posłuszni i kochać Go. A w obawie i z powodu winy uciekliśmy sprzed Jego Oblicza tak daleko, jak to tylko było możliwe.
A jednak, kto może uciec sprzed Jego Oblicza, gdy niebiosa niebios nie mogą Go objąć? Gdy, jak mówi Salomon, "Duch Pański wypełnia ziemię"?; /Mądr.1.7/ Gdy mówimy o obecności Pana, ważnym faktem jest Jego wszechobecność. Zupełnie inną rzeczą zaś jest objawienie Jego Obecności.. Właśnie od tej Jego objawionej Obecności uciekliśmy, jak Adam, aby ukryć się wśród drzew ogrodu, lub jak Piotr, by cofnąć się, mówiąc: "Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny". /Łk.5.8/
Tak więc, człowiek żyje na ziemi w oddaleniu od Jego Oblicza, od Jego Obecności, w oderwaniu od tego "błogosławionego Centrum", które jest naszym właściwym i prawowitym miejscem zamieszkania, i z dala od pierwszej posiadłości, której nie zachowaliśmy i której strata jest przyczyną naszego nieustającego niepokoju.
Całe Boże Dzieło Odkupienia jest po to, by zniszczyć tragiczne skutki "podłego buntu" i aby przywieść nas z powrotem do właściwej i wiecznie trwającej wspólnoty z samym Bogiem. By tego dokonać, należało usunąć grzech, dokonać pełnego pojednania, otwarcia nam powrotu do świadomej społeczności z Bogiem i życia w Jego Obecności, przed Jego Obliczem, tak, jak dawniej. Potem, przez swe uprzedzające działanie w nas, Bóg wzbudza w nas chęć do powrotu. Pojawia się to po raz pierwszy, gdy nasze niespokojne serca zaczynają odczuwać tęsknotę do Boga i gdy odzywa się w nas głos: "Zabiorę się i pójdę do mego Ojca". /Łk.15.18/ To jest pierwszy krok, i tak jak mówi chiński mędrzec Laotse: "Wielomilowa podróż zaczyna się od pierwszego kroku".
Wewnętrzna podróż duszy z władzy grzechu do radości przed Obliczem Boga jest wspaniale zilustrowana w Starotestamentowym Przybytku. Pierwszą rzeczą jaką czynił nawracający się grzesznik, było wejście na zewnętrzny dziedziniec, gdzie składał krwawą ofiarę na miedzianym ołtarzu i omywał się w stojącej w pobliżu kadzi. Następnie, poprzez zasłonę wchodził do Miejsca Świętego, gdzie nie było naturalnego światła, lecz gdzie złoty świecznik mówiący o Jezusie jako światłości świata, rozlewał dookoła swe promienie. Był tam też chleb pokładny mówiący o Jezusie, Chlebie Żywym i ołtarz kadzielny, obraz nieustającej modlitwy.
Choć taki Starotestamentowy wyznawca odczuwał ogromną radość, to jednak nie mógł wejść przed Oblicze Boga. Od miejsca najświętszego oddzielała go jeszcze inna zasłona, gdzie ponad przebłagalnią mieszkał sam Bóg, otoczony straszną i wspaniałą chwałą. Gdy postawiono Przybytek, tylko arcykapłan raz w roku mógł tam wejść z krwią ofiarowaną za grzechy swoje i całego ludu. To właśnie ta ostatnia zasłona rozdarła się, gdy nasz Pan oddał ducha na Golgocie, a święty ewangelista wyjaśnia nam, że rozdarcie tej zasłony otworzyło możliwość każdemu Nowotestamentowemu wyznawcy na świecie, by wejść nową i żywą drogą prosto przed Oblicze Boże.
Wszystko, co jest opisane w Nowym Testamencie, zgadza się z obrazem w Starym Testamencie. Odkupieni ludzie nie muszą ze strachem oczekiwać wejścia do Miejsca Najświętszego. Bóg chce, abyśmy weszli przed Jego Oblicze i spędzali tam całe swoje życie. Musimy tego świadomie doświadczyć. Musimy to przyjąć jako coś więcej niż doktrynę, bo to oznacza życie w pełnej radości, w każdym momencie życia.
Ten blask Jego Obecności nadawał sens całemu porządkowi Lewitów. Bez obecności Boga wszystkie przedmioty Przybytku nie miały żadnej wymowy. Nie miały żadnego znaczenia ani dla Izraela, ani dla nas. Największym faktem dotyczącym Przybytku była obecność Boga Jahwe; Jego Obecność oczekiwała poza zasłoną. Podobnie też głównym faktem chrześcijaństwa jest Obecność Boga.
Sednem chrześcijańskiego poselstwa jest sam Bóg oczekujący, by Jego odkupione dzieci weszły do świadomego przebywania przed Jego obliczem. Rodzaj chrześcijaństwa, jaki mamy obecnie, zna to Oblicze tylko w teorii. Wcale nie podkreśla, się, że chrześcijanie mają przywilej, by to obecnie realizować. Mówi się teoretycznie o tym, że jesteśmy przed Bożym Obliczem, ale nie ma mowy o tym, że musimy praktycznie tego doświadczyć. Obecne pokolenie chrześcijan przykłada do siebie niedoskonałą miarę. Marne zadowolenie zajmuje miejsce płonącej gorliwości. Zadawalamy się poleganiem na teoretycznym prawie własności i przez większą część życia nie interesujemy się tym, że w praktyce nic osobiście nie przeżywamy.
Kim jest Ten, który mieszka poza zasłoną w ogniu? Nikim innym, tylko samym Bogiem. "Wierzymy w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych i w jednego Pana, Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami, Światłość ze światłości, Bóg Prawdziwy z Boga Prawdziwego, zrodzonego a nie uczynionego, współistotnego Ojcu i w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, i którego wraz z Ojcem i Synem czcimy jednocześnie i wielbimy". Lecz ta Święta Trójca jest jednym Bogiem, ponieważ "czcimy Jednego Boga w Trójcy, i Trójcę jako Jedność, nie mieszając Osób, ani nie dzieląc Istoty. Ponieważ jest Jedna Osoba Ojca, inna Syna i jeszcze inna Ducha Świętego. Ale Trójca z Ojca, Syna i Ducha Świętego stanowi Jedno: równa chwała i wieczny majestat". Tak mówią pradawne wyznania wiary i tak samo mówi inspirowane przez Ducha Świętego Słowo Boże.
Za zasłoną jest Bóg, którego cały świat z dziwną niekonsekwencją odczuwał, "czy znajdą Go niejako po omacku" /Dz.17.27/ Bóg objawił się w pewnym stopniu w przyrodzie, ale doskonalej we Wcieleniu. Teraz zaś oczekuje, by się objawić we Wspaniałej Pełni tym, którzy są pokorni w duchu i czyści w sercach.
Świat ginie, bo nie zna Boga, a Kościół umiera morzony głodem z braku Jego Obecności. Najlepszym lekarstwem na większość chorób religijnych byłoby wejście przed Jego Oblicze w duchowym przeżyciu, nagłe uświadomienie sobie, że jesteśmy w Bogu, a Bóg w nas. Wyrwałoby to nas z godnej pożałowania biedy i powiększyłoby nasze serca. Spaliłoby nieczystości życia, tak jak na oczach Mojżesza ogień mieszkający w krzaku spalił robactwo i grzyby.
Jakim ogromnym światem do wędrówek i morzem do pływania jest ten nasz Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa? Jest Wieczny, to znaczy, że był wcześniej niż czas i jest od niego całkowicie niezależny. Czas się zaczął w Nim i w Nim się skończy. Bóg nie składa mu hołdu i wraz z jego upływem nie zmienia się. Jest Niezmienny, co znaczy, że się nigdy nie zmienia i nigdy nie może się zmienić, nawet w najmniejszym stopniu. Aby się zmienić, musiałby stać się gorszym, a potem lepszym. Żadnej z tych rzeczy nie może uczynić, ponieważ będąc doskonały nie może być jeszcze doskonalszy, a gdyby był mniej doskonały, nie byłby Bogiem. Jest Wszechwiedzący, co znaczy, że w jednym momencie bez żadnego wysiłku wie o wszystkim, o wszystkich zjawiskach, relacjach i wydarzeniach. Nie ma On przeszłości ani przyszłości. Po prostu On jest i nie stosuje się do Niego żaden ograniczający i określający termin ludzki. Miłość, łaska i sprawiedliwość należą do Niego, również świętość, której nie da się opisać ani wyrazić. Można tylko użyć jako porównania ognia, choć i to będzie dalekie od prawdy. W ogniu objawił się Pan w płonącym krzaku w słupie ognia przebywał w czasie całej długiej wędrówki przez pustynię. Ogień płonący pomiędzy skrzydłami cherubów, w Miejscu Najświętszym, zwany był w latach chwały Izraela "Szekhina" (Obecność chwały Pana), a gdy Stary Testament został zastąpiony Nowym, pojawił się w czasie Pięćdziesiątnicy jako płonący ogień, który spoczął na każdym uczniu.
Spinoza pisał o intelektualnej miłości Boga i w pewnym sensie miał rację. Ale największa miłość Boża nie jest intelektualna, lecz duchowa. Bóg jest Duchem i tylko duch człowieka może Go rzeczywiście poznać. W głębi ducha człowieka musi płonąć ogień, inaczej jego miłość nie ma w sobie nic z prawdy o miłowaniu Boga. Najwięksi w Królestwie Bożym to byli ci, którzy miłowali Boga więcej niż inni. Wszyscy dobrze wiemy, kim byli i chętnie oddajemy hołd ich głębokiemu i szczeremu oddaniu się. Musimy tylko chwilę pomyśleć, a ich imiona gromadnie pojawiają się z zapachem mirry, aloesu i kasji w pałacach z kości słoniowej.
Frederick Faber był jednym z tych, których dusza bardzo pragnęła Boga, tak, jak łania pragnie wody, wody ze strumieni. A bezmiar, w jakim Bóg objawił się jego szukającemu sercu, zapalił całe życie tego dobrego człowieka pełnią uwielbienia. Jego miłość odnosiła się do Trzech Osób w Trójcy w jednakowym stopniu, ale dla każdej z osobna odczuwał szczególne uczucie miłości. O Bogu Ojcu śpiewał on tak:
Tylko usiąść i myśleć o Bogu,
Jaka, to radość!
Powtarzać w myślach, wdychać Jego Imię,
Nie ma większego szczęścia na ziemi.
Ojcze Jezusa, nagrodo miłości,
Jaki to będzie zachwyt,
Upaść przed Twym tronem
I patrzeć, wciąż patrzeć na Ciebie!
Jego miłość do Jezusa była tak ogromna, że mogła go pochłonąć. Paliła się w nim jak święte i miłe opętanie, wypływała z jego warg jak stopione złoto. W jednym ze swych kazań mówi, że "gdziekolwiek się zwrócimy w Kościele Bożym, tam jest Jezus. On jest dla nas początkiem, środkiem i końcem wszystkiego... Nie ma niczego dobrego, świętego, pięknego i radosnego, czym by On nie był dla swych sług. Nikt nie musi być biedny, bo jeżeli dokona wyboru, może wybrać Jezusa jako swój najcenniejszy skarb. Nikt nie musi być przygnębiony, bo Jezus jest radością niebios, a Jego radość wchodzi do zasmuconych serc. Można przesadzać mówiąc o wielu rzeczach, ale nigdy jeśli chodzi o ogrom Jego miłości do nas. Całe nasze życie tęskni za rozmową z Jezusem, a jednak nigdy nie będzie końca miłym rzeczom, jakie możnaby o Nim powiedzieć. Wieczności nie wystarczy, aby dowiedzieć się, kim On jest, lub by chwalić Go za to, co uczynił. Ale wtedy nie będzie to miało znaczenia, bo będziemy zawsze z Nim i niczego innego nie będziemy pragnąć". Zwracając się do Naszego Pana, Faber tak o Nim mówi:
Tak Cię miłuję, że nie wiem,
Jak panować nad mymi uczuciami.
Miłość Twa jest jak płonący ogień
W mojej duszy.
Płonąca miłość Fabera odnosiła się również do Ducha Świętego. Jego boskość i równość z Ojcem i Synem istniała nie tylko w jego teologii, ale ciągle czcił Go w swych pieśniach i modlitwach, Dosłownie przyciskał swe czoło do ziemi w duchowym uwielbieniu Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. W jednym ze swych największych hymnów tak przedstawia swe palące oddanie się:
Duchu, wspaniały i straszny,
Moje serce pęknie
Z miłości do Twej całej dobroci
W stosunku do nas, grzeszników.
Ryzykując cytowanie tych monotonnych urywków, chcę wam powiedzieć o nieskończonej wspaniałości Boga, że jest całkowicie i zupełnie dobry i On sam może zaspokoić i wypełnić nasze najgłębsze potrzeby, potrzeby naszej całej natury. Natury, który jest tajemnicza i głęboka. Rodzaj uwielbiania, jaki znał Faber, a jest on tylko jednym z ogromnej liczby takich ludzi, nie pochodził z samej doktrynalnej znajomości Boga. Serca pełne miłości do Bożej Trójcy to, takie, które przebywały przed Jego Obliczem i z otwartymi oczyma spoglądały na majestat Boga.
Zwykli ludzie nie znali i nie rozumieli tych, co mieli takie serca. A oni przemawiali z autorytetem duchowym, jakby do tego przywykli. Przebywając przed Jego Obliczem i mówili, co tam widzieli. Byli, to prorocy, a nie uczeni w Piśmie, ponieważ uczeni mówią to, co przeczytają, zaś prorok mówi to, co Bóg mu objawił. Rozróżnienie takie nie jest czymś wymyślonym. Pomiędzy prorokiem a uczonym jest przestrzeń ogromna jak morze. Dzisiaj mamy zbyt wielu prawowiernych nauczycieli, ale gdzie są prorocy? Twardy głos uczonego rozlega się nad głowami wierzących, ale Kościół czeka na delikatny głos świętego, który był poza zasłoną i który wewnętrznymi oczami patrzył na Cud - na Boga. A przecież ten przywilej wejścia poza zasłonę i doznawania przeżyć przed Jego Obliczem stoi otworem przed każdym dzieckiem Bożym.
Dlaczego ociągamy się, skoro rozdarcie ciała Jezusa usunęło zasłonę i nic ze strony Boga nie stoi na przeszkodzie, byśmy tam weszli?
Dlaczego zgadzamy się na to, by przez całe życie pozostawać poza Miejscem Najświętszym i nigdy tam nie wejść, by spojrzeć na Oblicze Boga? Słyszymy jak Oblubieniec mówi: "...ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku" /PnP.2.14/ Czujemy, że to wołanie jest skierowane do nas, a jednak ciągle nie podchodzimy bliżej. Mijają lata, starzejemy się, ciągle przebywając na dziedzińcu Przybytku. Co nam przeszkadza?
Odpowiedź, którą zazwyczaj się słyszy, że "jesteśmy po prostu chłodni", nie wyjaśni wszystkiego. Jest jeszcze coś ważniejszego niż chłód serca, coś, co jest źródłem tego chłodu i przyczyną jego istnienia. Co to jest? Cóż innego niż obecność zasłony na naszych sercach? To zasłona, która nie została usunięta, tak, jak ta pierwsza, ale ciągle tam pozostaje, oddziela nas od światła i zasłania nam Oblicze Boga. Zasłona naszej upadłej cielesnej natury ciągle żyje, nie osądzona we wnętrzu, nie ukrzyżowana i nie oczyszczona. To jest grubo tkana zasłona naszego życia, którego nigdy prawdziwie nie wyznaliśmy i którego w cichości wstydzimy się. Dlatego też nigdy nie przynieśliśmy go pod krzyż na sąd. Ta nieprzezroczysta zasłona nie jest zbyt tajemnicza, ani zbyt trudna, by ją móc określić. Wystarczy zajrzeć do własnego serca, by ją tam zobaczyć. Być może jest pozszywana, połatana i pocerowana, ale ciągle tam jest, jako wróg naszego życia i skuteczna przeszkoda wzrostu duchowego. Nie jest to piękna zasłona i nie spieszymy się zbytnio by o niej mówić, ale ja kieruję te słowa do tych spragnionych dusz, które zdecydowały się iść za Bogiem. Wiem też, że nie zawrócą, choćby droga chwilami prowadziła przez ciemne góry. Wewnętrzne pragnienie Boga zachęci ich do kontynuowania poszukiwań. Z powodu radości, jaka ich czeka, przetrwają nieprzyjemne sytuacje i zniosą krzyż. A więc ośmielam się teraz nazwać nici, z których ta wewnętrzna zasłona jest utkana.
Utkana jest z mocnych nici samolubnego życia, połączonych grzechów ludzkiego ducha. Przy czym nie chodzi o to, co robimy, ale o to, czym jesteśmy, i na tym polega złożoność i moc tych nici.
Mówiąc konkretnie, samolubne życie składa się samousprawiedliwiania się, użalania się nad samym sobą, ufności w siebie, samowystarczalności, samouwielbienia, miłowania siebie i całego mnóstwa podobnych rzeczy. Tkwią w nas zbyt głęboko i stanowią zbyt dużą część naszej natury, by zwracać na siebie uwagę, dopóki nie oświeci tego światło Boże. Wyraźne objawianie się grzechów takich, jak: egotyzm, wystawianie siebie na pokaz, propagowanie siebie, jest przedziwnie tolerowane przez chrześcijańskich przywódców, nawet w kręgach nienagannie prawowiernych. Jest na to tak wiele dowodów, że właściwie dla wielu ludzi stały się one częścią Ewangelii. Ufam, że nie będzie to zbyt cyniczne stwierdzenie, gdy powiem, że rzeczy te w naszych czasach wydają się być niezbędne dla uzyskania popularności w niektórych kręgach widzialnego Kościoła. Wywyższanie siebie pod płaszczykiem wywyższania Chrystusa jest obecnie tak popularne, że prawie nie zwraca się na to uwagi.
Można by przypuszczać, że właściwe pouczenie na temat zepsucia człowieka i konieczność usprawiedliwienia przez sprawiedliwość Chrystusa, samo w sobie wyzwoli nas z mocy grzechów dotyczących egoizmu, samolubstwa; ale to tak nie działa. Własne "ja" może sobie żyć doskonale przy każdym ołtarzu. Może ono patrzeć na krwawiącą ofiarę Baranka i Jego śmierć, i pozostawać nieporuszone przez ten obraz.
Własne "ja" stanowi tę nieprzezroczystą zasłonę, która przed nim ukrywa twarz Boga. Można ją usunąć tylko przez duchowe przeżycie, a nigdy przez samo pouczenie. Tak samo można starać się pouczać trąd, aby się sam usunął z naszego organizmu. Sam Bóg musi dokonać niszczącego dzieła, zanim staniemy się wolni. Musimy zaprosić krzyż, aby wykonał w nas wyrok śmierci. Musimy przeprowadzić grzechy własnego "ja" do krzyża, aby zostały osądzone. Musimy się przygotować na cierpienie, w pewnym stopniu takie, przez jakie przeszedł nasz Zbawiciel.
Pamiętajmy, że gdy mówimy o rozdarciu zasłony, mówimy to w przenośni, a myśl ta jest tak poetyczna, aż prawie miła; lecz w rzeczywistości nie ma w tym nic przyjemnego. W ludzkim przeżyciu zasłona ta zrobiona jest z żywej tkanki duchowej, z czułych i delikatnych części, z których składa się całe nasze ciało, a dotknięcie ich - oznacza ból. Rozdarcie tego - to zranienie nas, to uszkodzenie powodujące krwawienie. Bez tego krzyż przestaje być krzyżem, a śmierć przestaje być śmiercią. Śmierć nigdy nie była zabawna. Rozdzieranie czułej i delikatnej tkanki nigdy nie może być niczym innym, jak tylko straszliwym bólem. A jednak krzyż dokonał tego w stosunku do Jezusa i to samo pragnie uczynić z każdym człowiekiem, aby go uwolnić.
Strzeżmy się łatania naszego wewnętrznego życia w nadziei, że sami kiedyś dokonamy rozdarcia zasłony. Bóg musi uczynić wszystko za nas. Nasza rola - to poddanie się i ufanie. Musimy wyznać, porzucić, zaprzeć się i odrzucić życie własnego "Ja" i dopiero wtedy uznać je za ukrzyżowane, Lecz musimy być ostrożni, by móc odróżnić leniwe "przyjmowanie" od prawdziwego działania Boga. Musimy domagać się, aby dzieło zostało dokonane. Nie możemy spocząć na laurach, zadowoleni z prawidłowej nauki o ukrzyżowaniu swego "ja". Oznacza to naśladowanie króla Saula i oszczędzanie najlepszych owiec i wołów.
Nalegajmy, by Boża praca w nas dokonywana była prawdziwie, a na pewno to się stanie. Krzyż jest szorstki i niesie ze sobą śmierć, ale jest skuteczny. Nie zatrzymuje wiszącej na nim ofiary na zawsze. Przychodzi moment, gdy męka się kończy, a cierpiąca ofiara umiera. Potem następuje chwalebne i pełne mocy zmartwychwstanie, a o bólu zapomina się z powodu radości, że zasłona zostaje usunięta, i że weszliśmy w realne duchowe przeżywanie Obecności Żyjącego Boga.
Panie, jak wspaniałe są Twe drogi, a jak kręte i ciemne są drogi człowieka. Pokaż nam, jak umrzeć, byśmy mogli powstać do nowego życia. Rozedrzyj zasłonę naszego samolubnego życia, od góry do dołu, tak, jak to się stało z zasłoną Świątyni. Pragniemy podejść blisko w pełni wiary. Pragniemy mieszkać z Tobą w codziennym życiu już tu, na ziemi, tak abyśmy mogli przyzwyczaić się do oglądania chwały, gdy wejdziemy do Twych niebios, aby tam z Tobą przebywać. Prosimy Cię w Imieniu Jezusa. Amen.