“I wiele innych cudów uczynił Jezus wobec uczniów, które nie są spisane w tej księdze. Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego. (…) Wiele też innych rzeczy dokonał Jezus, które gdyby miały być spisane jedna po drugiej mniemam, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by należało spisać”. Jan 20,30-31 21,25
Teksty powyższe mówią nam, że Jezus dokonał wielu cudów, które nie są spisane w Ewangeliach. Można założyć, że Jezus dokonywał cudów praktycznie każdego dnia. Możliwe, że w ciągu dnia było ich wiele. Przez 3,5 roku działalności Jezusa, gdyby policzyć tylko po jednym cudzie dziennie, wychodzi 1280 (3,5 roku to ok. 1280 dni). Biblia liczy sobie ok. 1300 stron, czyli trzeba by było zapisać całą Biblię cudami Jezusa. Jan napisał, ”że cały świat nie pomieściłby ksiąg”. W czasach Jana papier był niedostępny, zwoje drogie, a ksiąg różnych autorów raczej niewiele.
Gdyby spisano wszystkie cuda Jezusa, czy to byłoby nam potrzebne? Otóż nie! Dowiedzielibyśmy się jedynie, że kolejnych dziesięciu paralityków zostało uzdrowionych, że innym jeszcze niewidomym przywrócono wzrok i 50 innych trędowatych zostało oczyszczonych. Nic by to nie dodało do naszej wiedzy i wiary, te cuda, które mamy podane w Ewangeliach wystarczą dla naszej wiary.
Potwierdza to analiza treści Nowego Testamentu. Na przykład, gdy czytamy Ewangelię Jana to widzimy w niej bardzo mało cudów, w porównaniu z innymi ewangelistami. Dlaczego? Odpowiedź może być prosta: Apostoł Jan pisząc jako ostatni znał już trzy Ewangelię Mateusza Marka i Łukasza, więc aby nie powtarzać już tego, co napisali poprzednicy skoncentrował się na naukach Jezusa. Zauważcie, że tylko kilka pierwszych rozdziałów u Jana mówi o cudach i to jeszcze wybiórczo, a główna część to nauki i wypowiedzi.
“Skoro już wielu podjęło się sporządzenia opisu wydarzeń, które wśród nas się dokonały. Jak nam to przekazali naoczni świadkowie i Słudzy Słowa” Łuk 1,1-2
Łukasz napisał najpierw Ewangelię a potem Dzieje Apostolskie. Nie sądzę, aby pomiędzy Ewangelią a Dziejami był duży odcinek czasu, gdyż pisze on do tej samej osoby – Teofila. Myślę, że po napisaniu Ewangelii z pół roku później napisał ciąg dalszy tejże Ewangelii czyli Dzieje Apostolskie. Kończą się one na pierwszym uwięzieniu Pawła a było to ok. 63 roku. Czyli w tym czasie były one pisane, bo później opisałby następne aresztowanie Pawła, opisałby podpalenie Rzymu przez Nerona i śmierć chrześcijan na arenach Rzymskich a w końcu śmierć Pawła 4 lata później.
Przeczytaliśmy tekst z Łuk.1,1-2 “Skoro już wielu podjęło się sporządzenia opisu wydarzeń„. Czyli że w jego czasach pomiędzy rokiem 30 a 60 byli jeszcze inni, którzy podjęli się spisania wydarzeń życia Jezusa. Na pewno był to Mateusz, bo to jest najwcześniejsza Ewangelia i być może Marek. Słowo “wielu” znaczy, że mogli być inni. Krótkie opisy z życia naszego Pana mogły krążyć po zborach, oprócz tego mówi o naocznych świadkach, którzy mu to przekazali. Łukasz nie był apostołem, nie był świadkiem wydarzeń mógł tylko zebrać informacje od innych. Wiemy, że był on blisko apostoła Pawła, dlatego w jego Dziejach Apostolskich jest osiem rozdziałów o początkowej działalności zborów i 20 rozdziałów o Pawle. Apostoł wspomniał o nim w liście do Tymoteusza wszyscy mnie opuścili, “tylko Łukasz jest ze mną” 2 Tym 4:10-11.
Wypowiedzi Jezusa poza Ewangeliami
Mamy też słowa Jezusa, których nie ma w Ewangeliach. Cytują je pisarze czasów apostolskich i po apostolskich. Do pisarzy czasów apostolskich należą: Ignacy Antiocheński, Klemens Rzymski, Polikarp i Papiasz. Dla przykładu: Klemens Aleksandryjski w liście do Teodora wspomina o fragmencie Ewangelii Marka której nie znamy. Marek zanim napisał Ewangelię miał wiele notatek, i wybrał informację które uznał za potrzebne. Oto jeden z ciekawszych fragmentów:
I przyszli do Betanii. I była tam pewna kobieta, której brat zmarł. I przyszedłszy, padła na ziemię przed Jezusem i powiada do Niego: „Synu Dawida, miej dla mnie litość”. Ale uczniowie skarcili ją. I Jezus, rozgniewany, odszedł z nią do ogrodu, w którym był grób i z grobu natychmiast dobiegł wielki krzyk. I podszedłszy bliżej Jezus odwalił wielki kamień u drzwi grobu. I natychmiast, wchodząc do miejsca, gdzie leżał młodzieniec, wyciągnął rękę i uniósł go, pociągając za rękę. Lecz młodzieniec, spoglądając na Niego, pokochał go i prosił, by mógł z Nim zostać. I wychodząc z grobu przyszli do domu młodzieńca., był on bowiem bogaty. I po sześciu dniach Jezus powiedział mu, co ma robić, i wieczorem młodzieniec przyszedł do Niego odziany w lniane płótno [na nagim ciele.] I pozostał z Nim tej nocy, bo Jezus nauczył go tajemnic królestwa Bożego. I stąd, powstając, powrócił na drugą stronę Jordanu.
Klemens Aleksandryjski ma pretensję, że fragment ten został wykradziony przez Karpokratesa – przywódcę sekty gnostyckiej, jako podstawę do ich nauczania niemoralnych praktyk “zgodnie z jego bluźnierczymi i cielesnymi poglądami”. Według Karpokratesa świat stworzyli archonci, władający duszami ludzkimi za pomocą namiętności. Klemens Aleksandryjski stwierdza, że w tekście powyższym nie ma słów “nagi” a dołożyli je gnostycy i dotyczy zdania “odziany w lniane płótno na nagim ciele”. Niektórzy sądzą, że fragment ten przypomina wskrzeszenie Łazarza, o którym Marek słyszał od kogoś ale zna ją tylko z relacji innych. Jeżeli były to osobiste notatki Marka robione przed napisaniem Ewangelii to zawierają one skróty myślowe, skróty wydarzeń. Później z tych skrótów pisząc Ewangelie pisał je w odpowiednich miejscach zgodnie do czasu wydarzeń.
O notatkach Marka wiemy od Klemensa że Marek przybył z Rzymu do Aleksandrii w Egipcie wraz ze wszystkimi swoimi pismami i w Aleksandrii je pozostawił, jeszcze w 100 lat po jego śmierci były ukrywane przez chrześcijan i pokazywano je osobą zaufanym, jako cenna pamiątka po Marku Ewangeliście i oczywiście dodatkowe informację z wydarzeń Jezusa, bo nie wszystko Marek napisał w Ewangelii co posiadał, duża część tych informacji pozostała w notatkach, poza wyżej wspomnianym fragmentem nie wiemy co zawierały pozostałe notatki.
