Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. (Rdz 1,27)
Stworzenie człowieka jest opisane w Księdze Rodzaju dwukrotnie. W pierwszym przypadku (cytat powyżej) nie ma zaznaczonej kolejności stworzenia. Z kolei w rozdziale drugim zostało podkreślone, że najpierw Bóg stworzył mężczyznę „z prochu ziemi” (Rdz 2,7), a dopiero później, z jego żebra / z boku, kobietę.
W obu fragmentach brak jakichkolwiek imion własnych. Imię Ewa zostaje nadane przez Adama dopiero po popełnieniu grzechu pierworodnego. W hebrajskim brzmiało ono Chawwa i było efektem gry słów – hebr. „chaj” to żyjący. Stąd Ewa stała się matką wszystkich żyjących. Natomiast imię Adam wywodzi się z hebr. adamah, czyli „ziemia”. Niektórzy badacze twierdzą, że etymologii należy szukać w języku sumeryjskim, w którym wyraz adamu znaczy „mój ojciec”. Imię Adam jako imię własne pojawia się dopiero w rozdziale czwartym. Wcześniej – w przekładzie polskim – używane są określenia „niewiasta” i „mężczyzna”.
Niemniej Adam i Ewa to pierwsi ludzie, a zatem również rodzice całej ludzkości (w Księdze Mądrości Adam został określony „Prarodzicem świata”). Początkowo mieszkali w raju, ale zostali wygnani na skutek złamania zakazu ustanowionego przez Bogu – skosztowali owocu z drzewa dobra i zła.
Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty. (Rdz 3,23)
Ewa sięgnęła po owoc za namową węża – szatana, który ją kusił. Kluczowe są słowa, które Bóg wypowiada właśnie do niego:
Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. (Rdz 3,15)
Kościół widzi w tym fragmencie (nazywanym Protoewangelią) zapowiedź Maryi i jej potomka, czyli Jezusa, który zada szatanowi decydujący cios i odniesie nad nim zwycięstwo. Maryja bywa nazywana także nową Ewą, gdyż dzięki swojemu posłuszeństwu i wierze stała się matką Jezusa Chrystusa i tym samym współpracowała w dziele zbawienia. Dlatego o Maryi mówi się także jako o Matce Żyjących.
Jezus Chrystus nazywany jest Nowym Adamem. Taką interpretację Kościół zawdzięcza św. Pawłowi, który twierdził, że zarówno Adam, jak i Chrystus dali początek rodzajowi ludzkiemu:
Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. (1 Kor 15, 45)
Jednak porównując Adama i Chrystusa, Paweł także zaznacza różnicę między nimi:
Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. (Rz 5,12)
Wszyscy ludzie dziedziczą grzech Adama, jest on nazywany grzechem pierworodnym. Z kolei Nowy Adam, czyli Chrystus jest tym, który przynosi usprawiedliwienie; naprawia nieposłuszeństwo pierwszego Adama. Człowiek stworzony na podobieństwo Boże, utracił to podobieństwo wraz z grzechem pierworodnym. Dopiero przez Chrystusa jest ono ludziom przywrócone:
Jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. (Rz 5,18).
Kuszenie przez węża w ogrodzie Eden jest także porównywane z kuszeniem Jezusa na pustyni. W ten sposób zaznacza się, że Nowy Adam nie uległ pokusie szatana, w przeciwieństwie do pierwszego Adama.
Biblia nie zawiera informacji o życiu Ewy i Adama poza rajem, niemniej wspomina o trzech synach z tego związku – Kainie, Ablu i Secie. Dodaje również, że narodzinach Seta Adam miał jeszcze synów i córki. Nie są jednak znani z imienia. Historia Adama i Ewy po wygnaniu została jednakże rozwinięta w apokryfie „Życie Adama i Ewy” z I w. przed Chr.
Muzułmanie uznają Adama za pierwszego proroka.
Atrybutami Adama i Ewy, które pojawiają się w ikonografii, są: baranek, kłos i łopata.
W Kościele katolickim 24 grudnia to dzień wspominania Adama i Ewy.
[Źródło: https://eszkola.pl/religia/adam-i-ewa-4090.html]
