We wcieleniu Jezusa Chrystusa zawiera się wielka tajemnica Boża. „Bo bezsprzecznie wielka jest tajemnica pobożności; Ten, który objawił się w ciele” (1Tm.3:16). Jezus stał się człowiekiem, lecz w tym samym czasie pozostał On Bogiem. Ta tajemnica jest nie do pojęcia przez ludzki umysł, niedostępna naukowym badaniom, lecz jest ona drogocennym poznaniem wiary.
Pytanie Jezusa do faryzeuszów: „Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem?” (Mt. 22:42) – nieraz prowokowało ludzi do odpowiedzi. Piotr odpowiedział na to pytanie (Mt. 16:15-18). Jezus zapewnia go, że to wyznanie, uznanie Go za Syna Bożego, jest fundamentem, na którym opiera się Kościół. Dlatego nie budzi zdziwienia fakt, że znowu podejmuje się próby, aby postawić w zwątpienie boskość Jezusa. W wyznaniu, że Jezus jest Synem Bożym, zawiera się także klucz do badania duchów (1J.4:1-3).
NIEZGODNOŚCI W STOSUNKU DO OSOBY JEZUSA CHRYSTUSA
Jeżeli oddalimy się od biblijnego objawienia Jezusa Chrystusa, to możemy popełnić jeden z dwóch błędów. Albo koncentrujemy się na Jego Bożej naturze, tak że zatracamy ludzką, albo nasza uwaga zwrócona jest na ludzką naturę tak, że tracimy z widoku naturę Bożą.
W historii Kościoła ta walka za i przeciw nauce biblijnej rozpoczęła się już bardzo wcześnie. Kościelny sobór w Nicei, w 325 roku n.e. osądził Ariusa, który nauczał, że Chrystus nie jest równy Bogu, lecz jest stworzony przez Niego. Sobór potwierdził, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, Bóg od Boga, w Swej istocie równy Ojcu.
W następnym stuleciu, w 451 roku, kościelny sobór osądził Nestora, który nauczał o podziale Bożej i ludzkiej osoby Chrystusa. Twierdził on, że człowiek Jezus jest świątynią Boga Chrystusa, tj. widział on paralele do nowonarodzonego z jego dwoma naturami. Sobór ten ustanowił: Chrystus jest doskonałym Bogiem i doskonałym człowiekiem. Obie natury zawierają się niezależnie w jednej osobie, nie tworząc trzeciej natury. Osoba nie może być podzielona. Tak więc, nie Bóg i człowiek, lecz Bóg objawiony w ciele. W Chrystusie dwie natury tworzą jedną całość.
Wiemy, że wnioski tych soborów często, a szczególnie dziś ponownie i często są deptane. Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa w całości rzadko jest kwestionowane, w przeciwieństwie do Jego Boskości. Współczesna teologia odrzuca Jego Boskość. Jest to nic innego, jak duch antychrysta (zgodnie z 1J.4:3).
Możemy być wdzięczni pierwotnemu Kościołowi za te sformułowania.
BIBLIJNY DOWÓD BOSKOŚCI JEZUSA CHRYSTUSA
We wszystkich ewangeliach nieustannie odczuwa się zainteresowanie Żydów jednym wielkim pytaniem, które zostało zadane wprost Jezusowi. To pytanie: Czy On jest Synem Bożym? (Mk.14:61-62). Proszę przeczytać Mt.12:38; J.2:18; 3:2. Odpowiedź Jezusa doprowadziła Go na sąd i do ukrzyżowania. Już wcześniej diabeł próbował pobudzić Jezusa do udowodnienia, że jest Synem Bożym. „Jeżeli jesteś Synem Bożym…” (Mt.4) i do ostatniego oddechu na krzyżu prześladował Go tym pokuszeniem: „Jeśli jesteś Synem Bożym… zstąp z krzyża” (Mt.27:40). Jezus przez całe przebywanie na ziemi nigdy nie udowadniał Swojej Boskości. Lecz przepowiedział Swoje zmartwychwstanie, będącym dowodem Jego Boskości (Mt.12:40; J.2:19). Tym sposobem zmartwychwstanie Jezusa jest dowodem, że On jest Synem Bożym. Apostoł Paweł bardzo wyraźnie świadczy nam o tym w Rz.1:4, gdzie mówi, że Syn Boży objawił się w mocy przez powstanie z martwych. Nieprawidłowym byłoby pojęcie, że On w wyniku zmartwychwstania stał się Synem Bożym.
W następnych punktach wskażę niektóre miejsca biblijnego świadectwa, które objawiają Jego Boskość. Proszę je przeczytać w Biblii:
– On wyraźnie nazwany jest Bogiem (Rz.9:5; Hbr.1:8).
– Starotestamentowe określenia Boga przypisane są też Jemu (Iz.40:3 por. Mt.3:3; Iz.6:9-10 por. J.12:40-41).
– Posiada On atrybuty Boże (J.1:1; Hbr.13:8-15).
– Jemu przypisuje się dzieła Boże (J.1:3; Kol.1:17).
– Przyjmuje On chwałę należną Bogu od ludzi Jego czasów (Mt.14:33), od aniołów (Hbr.1:6), od nas (J.5:23), przyjdzie czas, że od wszystkich ludzi (Flp.2:10).
– Jego imię wymienia się jednocześnie z imieniem Bożym (Mt.28:19; 2Kor.13:13).
– Nie Sam pretenduje do tego, żeby być Bogiem (J.5:18; 10:30; 14:9).
Pismo świadczy o Boskości Jezusa Chrystusa.
BIBLIJNY DOWÓD CZŁOWIECZEŃSTWA JEZUSA CHRYSTUSA
– Urodził się On jako człowiek (Ga.4:4; Rz.1:3). Biblia świadczy nawet o tym, że narodził się z dziewicy (Iz.7:14; Łk.1:30-38).
– Wzrastał On, jak każdy inny człowiek (Łk.2:40; 2:52; Hbr.5:8).
– Miał On ludzkie słabości i potrzeby (J.4:6; 16:28; Hbr.4:15).
– Typową potrzebą ludzką jest modlitwa. Wyraża ona zależność i potrzebę pomocy. Hardy i pyszny człowiek nie modli się. Przypomnijmy modlitewne życie Jezusa. Ileż nocy spędził On na modlitwie. Proszę przeczytać Hbr.5:7.
– Jako człowiek cierpiał On i umarł (Hbr.5:8; J.19:30).
– On Sam nazywał siebie człowiekiem i inni też nazywali Go tak (J.8:40; 1Tm.2:5).
Lecz nie patrząc na to, że w pełni był On człowiekiem, był On bezgrzeszny (2Kor.5:21; Hbr.4:15).
Proces przed Piłatem doprowadził do trzykrotnej wypowiedzi: „Ja w nim żadnej winy nie znajduję” (J.18:38; 19:4-6). Jezus w pełni stał się człowiekiem i pozostanie nim wiecznie (Ob.1:13).
BIBLIJNY DOWÓD JEDNOŚCI OSOBY JEZUSA CHRYSTUSA
Jezus w takim stopniu jest Bogiem, jakby tylko On był Bogiem. W takim stopniu stał się człowiekiem, jakby był On tylko człowiekiem. Te dwie natury nie zlały się ze sobą. Osoba Jezusa była Boża i ludzka.
Pomimo tych dwóch natur, Biblia mówi o Nim zawsze w liczbie pojedynczej. Jezus mówi o Sobie „Ja”. Gdy Jezus wypowiadał się, nigdy nie czynił tego w imieniu jednej z tych natur, lecz w imieniu całej Swojej osoby, w której były połączone obie natury. Przy tym ogromną rolę odgrywała pokora, tj. wstrzymanie się przed wykorzystaniem Bożej natury (J.4:34; Mt.26:39).
Biblia jeszcze wiele razy mówi o tych dwóch połączonych, lecz nie zmieszanych naturach w osobie Jezusa Chrystusa. „Który się narodził z nasienia Dawidowego według ciała” (Rz.1:3 BG). „Pokazał się Synem Bożym możnie, według Ducha poświęcenia” (4 w. BG) lub „Syna swego w postaci grzesznego ciała” (Rz. 8:3).
Boża natura uczyniła osobę Jezusa zdolną do tego, żeby człowiek Jezus mógł czynić według woli Bożej (Mt.17:2; Mk.5:41). Z drugiej strony, ludzka natura obdarzyła Jezusa tak, że Syn Boży mógł umrzeć. Proszę zwrócić uwagę na to, że Boża natura nie umarła (Mk.15:39).
Ważne jest zwrócenie uwagi na to, że atrybuty jednej natury Jezusa Chrystusa często są określane przy wymienianiu drugiej natury. Na przykład, w Kol.1:13-14 BG, mowa jest o „krwi Syna miłego”, w Kor.2:8 jest powiedziane o „ukrzyżowanym Panu chwały”. W J.3:13 czytamy o „Synu Człowieczym będącym w niebie”. W Hbr.1:3 mówi się o odblasku chwały i oczyszczeniu naszych grzechów.
Powinniśmy mieć na uwadze, że zbawienie stało się możliwe tylko w wyniku istnienia Bożej i ludzkiej natury w osobie Jezusa Chrystusa. Proszę przeczytać: Ps.49:7-8; Mt.16:26; Mk.2:7,10. I dziś Jezus Chrystus jako Zbawiciel jednoczy w Sobie te dwie natury. Podczas zwracania się do naszego Pana pamiętajmy o tym, że On nie tylko jest człowiekiem, jak wszyscy pozostali nasi bliźni, lecz jest On też wiecznym Bogiem. Zbliżajmy się do Niego jako do Syna Bożego – z czcią.
Na zakończenie chcę zapytać się: kim jest dla ciebie Jezus Chrystus, któremu oddajesz chwałę i w którego wierzysz? Czy jest On Synem Bożym i Synem Człowieczym według Pisma?
Opracował H. Weber
