Wstęp
Księga Apokalipsy – dosłownie: Księga Objawienia – została napisana według najstarszej tradycji (Ireneusz, Hipolit, Klemens Aleksandryjski, Tertulian, Kanon Muratoriego) przez Jana Apostoła (Ap 1,9). Jak każda apokalipsa, tak również i księga Jana mówi o sprawach zakrytych przed zwykłymi śmiertelnikami. Wiedzę o tych sprawach otrzymuje autor Apokalipsy od Boga, i to w postaci widzeń, których jest w sumie siedem. Pierwsze z nich przedstawia scenę intronizacji, a potem gloryfikacji Jezusa – Odkupiciela i Zbawcy całej ludzkości, którego symbolem jest Baranek paschalny. Intronizowany ma w swych rękach zapieczętowaną siedmiu pieczęciami Księgę Żywota. Kolejne łamanie pieczęci określa proces stopniowego zbliżania się dnia sądu. Wizja druga przedstawia przebieg samego sądu, trzecia ukazuje Niewiastę obleczoną w słońce, nękaną przez siedmiogłowego smoka. Wizja czwarta opisuje siedem plag zsyłanych na grzeszników, piąta przedstawia walkę Baranka ze smokiem, szósta opowiada o tysiącletnim królestwie Chrystusa (dlatego wykorzystywana była przez millenarystów, głosicieli nauki o tysiącletnim ziemskim panowaniu Chrystusa), wreszcie ostatnia, siódma wizja ukazuje mieszkańcom ziemi wnętrze niebieskiego Jeruzalem.
Jak w każdej apokalipsie, tak też i w tych siedmiu wizjach niemal wszystko posiada znaczenie i wartość nie dosłownie, lecz symbolicznie. Uświadomienie sobie tego jest pierwszym warunkiem poprawnej interpretacji każdej apokalipsy, a więc i Apokalipsy św. Jana, w której, poza listami do siedmiu Kościołów, wszystkie pozostałe rozdziały nie zawierają – jak się zdaje – zbyt wielu danych historycznych. Jako ostatnia księga Biblii ukazuje Apokalipsa wizję dziejów ludzkości aż po ich kres, co więcej, rozświetla też w pewnym stopniu tajniki życia przyszłego. Powstanie księgi przypada na koniec I w. – niektóre partie są może wcześniejsze – i na ostatnie już chyba nawet miesiące życia sędziwego Apostoła-Ewangelisty, przebywającego na wyspie Patmos (1, 9), dokąd został zesłany dekretem banicyjnym cesarza Domicjana. Księga powstawała – jak się zdaje – stopniowo, przynajmniej trzema etapami, i była przeznaczona dla chrześcijan mieszkających i cierpiących na terenie Azji Mniejszej, co jest zupełnie wyraźnie powiedziane w siedmiu listach do siedmiu Kościołów tamtejszego regionu. Cierpienia wiernych pochodziły tam zarówno ze strony pogan, posiadających władzę, jak i ze strony Synagogi niechętnej rozwojowi chrześcijaństwa.
Księga, choć ukazuje kres czasów w wizjach pełnych grozy, ma jednak podnieść na duchu uciśnionych, niosąc im zapewnienie ostatecznego triumfu Chrystusa. Zapowiada równocześnie nieuniknioną karę dla ciemiężycieli. Ich zagłada nie będzie jednak natychmiastowa: Bóg będzie ostrzegał i karał stopniowo, czekając na ich nawrócenie.
W partiach bardziej dogmatycznych Apokalipsa, podobnie jak czwarta Ewangelia, przedstawia naukę o Chrystusie – Słowie Bożym, ukazywanym tu w postaci Baranka panującego nad całym Wszechświatem. Władzę swą nad wszystkim, co stworzone, posiada Baranek nie tylko z tytułu swej Boskiej godności, lecz także z racji odkupienia krwią własną całej ludzkości. Oblubienicą Chrystusa jest w tej księdze, podobnie jak niejednokrotnie w nauczaniu Pawła, Kościół. Obraz oblubienicy ma lepiej ukazać szczególną jedność Chrystusa z Jego wyznawcami.
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Jako „objawienie Jezusa Chrystusa” (Objawienie Jana 1:1) księga ta jest często nazywana Apokalipsą, co po grecku oznacza objawienie, ujawnienie czy odkrycie czegoś, co pozostawało ukryte (zob. Bible Dictionary, „Revelation of John”). Księga ta jest ujawnieniem Pana Jezusa Chrystusa i objawieniem Jego upoważnienia, mocy oraz głównej roli w planie zbawienia Ojca. Zawiera ona również wiele ważnych informacji na temat wydarzeń poprzedzających Drugie Przyjście i Milenium.
Studiowanie księgi Objawienia może pomóc uczniom zyskać głębszą wiedzę o zmartwychwstałym, pełnym chwały Synu Boga i lepiej zrozumieć Jego postępowanie z dziećmi Boga na przestrzeni dziejów świata, szczególnie w dniach ostatnich. Księga ta zawiera przesłanie nadziei dla sprawiedliwych i może zachęcić uczniów, aby pozostali wierni swemu świadectwu Zbawiciela pomimo prześladowań i prób.
Kto napisał tę księgę?
Autorem tej księgi jest Apostoł Jan, umiłowany uczeń Jezusa Chrystusa. Księga Mormona potwierdza, że Jan został jeszcze przed narodzeniem wyznaczony, aby zapisać rzeczy, które znajdują się w księdze Objawienia Jana (zob. 1 Nefi 14:18–27; Eter 4:16).
Kiedy i gdzie została ona napisana?
Księga Objawienia została napisana w okresie, kiedy chrześcijanie borykali się z fałszywymi naukami, apatią i dotkliwymi prześladowaniami (zob. Objawienie Jana 1:9; 2:4, 10, 14–15; 3:16; 6:9). Prześladowania były najprawdopodobniej dziełem władz rzymskich w ostatnim dwudziestoleciu pierwszego wieku n.e. Jan pisał z wyspy Patmos na Morzu Egejskim, położonej około 100 kilometrów na południowy-zachód od Efezu (zob. Objawienie Jana 1:9).
Dla kogo i w jakim celu została napisana?
Jan napisał przesłanie nadziei i otuchy dla świętych w swoich czasach (zob. Objawienie Jana 1:4, 11) oraz w dniach ostatnich. Pierwsze trzy rozdziały Objawienia Jana zostały skierowane do siedmiu konkretnych zborów Kościoła w Azji Mniejszej (zob. Objawienie Jana 1:4, 11; 2–3). Z powodu dotkliwych prześladowań świętym bardzo potrzebne były słowa otuchy zawarte w przesłaniu Objawienia. Ponadto prorok Nefi świadczył, że „Pan Bóg wyznaczył […] apostoła” (1 Nefi 14:25) i że w dniach ostatnich jego słowa dotrą zarówno do ludzi innych narodów, jak i do resztki z domu Izraela (zob. 1 Nefi 13:20–24, 38; 14:19–27).
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Prorok Józef Smith nauczał, że „Księga Objawienia Jana jest jedną z najprostszych ksiąg, którą Bóg kiedykolwiek przykazał spisać” (w: History of the Church, 5:342). Choć wiele w niej obrazów i symboli, które nie zawsze są zrozumiałe dla współczesnego czytelnika, motywy przewodnie księgi są proste i natchnione.
Jan opisał stan Kościoła w swoich czasach (zob. Objawienie Jana 2–3) oraz przeszłe i przyszłe wydarzenia (zob. Objawienie Jana 4–22). Księga Objawienia zawiera jeden z nielicznych w pismach świętych fragmentów, w którym opisana jest Wojna w Niebie przed stworzeniem świata (zob. Objawienie Jana 12:7–11) i przedstawia natchniony zarys historii świata, ze szczególnym uwzględnieniem dni ostatnich i Milenium. Główne motywy w tej księdze to rola Jezusa Chrystusa w realizacji planu Boga, wpływ Boga na historię świata, Drugie Przyjście Jezusa Chrystusa i zniszczenie zła oraz obietnica, że ziemia ostatecznie stanie się światem celestialnym. Wyjaśnia ona również, że „nastanie ostateczne zwycięstwo dobra nad złem […], [a] królestwa Boga nad królestwami ludzi i Szatana” (Bible Dictionary, „Revelation of John”).
Zarys
Objawienie Jana 1–3 Jan ma wizję Jezusa Chrystusa. Pisze indywidualne przesłania do siedmiu zborów Kościoła w Azji; w których zawiera pochwały, wezwania i obietnice dla wiernych świętych w każdym ze zborów.
Objawienie Jana 4–11 Jan widzi w wizji Boga siedzącego na tronie w królestwie celestialnym, Baranka Bożego i księgę opatrzoną siedmioma pieczęciami. Jan ma wizję powiązaną z otwarciem każdej z siedmiu pieczęci Ci, którzy mają pieczęć Boga na swych czołach, będą pod Bożą ochroną w dniach ostatnich. Jan widzi wojny, plagi i wiele innych wydarzeń w dniach ostatnich, które poprzedzą Drugie Przyjście Pana.
Objawienie Jana 12–16 Jan ma wizję Wojny w Niebie w życiu przedziemskim oraz na tym świecie. Naucza, że siły zła starają się zniszczyć królestwo Boże na ziemi. W dniach ostatnich ewangelia zostanie w pełni przywrócona na ziemię przez posługę aniołów. Zaczną się przygotowania do bitwy pod Armagedonem.
Objawienie Jana 17–22 Duchowy Babilon rozprzestrzeni się na cały świat. Kiedy nastąpi zgromadzenie prawych świętych, Babilon upadnie i będą po nim rozpaczać ci, którzy go wspierali. Sprawiedliwi zostaną zaproszeni na ucztę weselną Baranka Bożego. Szatan będzie związany, rozpocznie się Milenium, a Chrystus będzie osobiście panował na ziemi. Zmarli zostaną osądzeni. Ziemia otrzyma swą celestialną chwałę.
